TÜRKİYE’DE İLK GEÇİŞ ÜROLOJİSİ POLİKLİNİĞİ DENEYİMİ

Abstract

SS-10TÜRKİYE’DE İLK GEÇİŞ ÜROLOJİSİ POLİKLİNİĞİ DENEYİMİMUHAMMET İRFAN DÖNMEZ(1) İSMAİL SELVİ(1) SEYFETTİN ANIL TANTEKİN(1) TAYFUN OKTAR(1) ORHAN ZİYLAN(1)1. İstanbul Üniversitesi İstanbul Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Çocuk Ürolojisi Bilim Dalı, İstanbulAMAÇÇocukluktan yetişkinliğe geçiş evresinde konjenital genitoüriner patolojileri olan hastaların yakın takibinin sürdürülebilmesi günümüzünönemli bir sorunudur. Ülkemizde çocuk cerrahisi, çocuk ürolojisi ve yetişkin ürolojisi kliniklerinin yaygınlığına karşılık, bu özel hastapopülasyonunun takibinin multidisipliner bir yaklaşımla devam edebileceği Geçiş Ürolojisi (GÜ) klinikleri sayısı henüz istenen düzeydedeğildir. Bu çalışmada, anabilim dalımızda açılan Geçiş Ürolojisi polikliniğimize ilk 1 yıl içinde başvuran hastaların demografik özelliklerinive klinik durumlarını değerlendirmeyi amaçladık.GEREÇ-YÖNTEMMart 2021 ile Mart 2022 tarihleri arasında GÜ polikliniğimize başvuran toplam 130 hasta retrospektif olarak incelendi. Demografiközellikleri, başvuru şikayetleri, önceki tıbbi öyküleri ve başvuru sonrasındaki tedavi planları not edildi. Hastalar iki gruba ayrıldı. GrupI: Daha öncesinde bizim çocuk ürolojisi polikliniğimizde takip edilenler (n:81, %62.3) Grup II: Çocukluk dönemindeki takibi başkamerkezlerde olup bizim GÜ polikliniğimizde takibe başlayanlar (n:49, %37.7)BULGULAREn sık görülen ana tanılar reflü nefropatisi (n:32, %24.6), spina bifidanın eşlik ettiği nörojen mesane (n:31, %23.8), obstrüktif üropati(n:25, %19.2), hipospadias (n:20, %15.3), non-nörojen AÜSS (n:19, %14.6) ve mesane ekstrofisi (n:8, %6.1) olup, iki hasta grubundaprimer tanı dağılımı benzerdi (Tablo 1). Grup II’deki hastaların %53.1’i bize diğer kliniklerce yönlendirilirken, %46.9’unun kliniğimizdetakipli hastaların tavsiyesi üzerine veya GÜ polikliniğimiz hakkında bilgi edinerek başvurduğu gözlendi.Grup II’de son üroloji kontrolünden GÜ başvurusuna kadar geçen medyan süre (60 vs 12 ay, p<0.001) ve başvurudaki medyan hastayaşı (23 vs 21 yıl, p=0.020) anlamlı olarak daha uzundu. Bu sürede acil servise başvuru (%14.3 vs %0) ve hastaneye yatış oranı (%6.1vs %2.5) Grup II’de anlamlı olarak daha yüksek (p=0.001) saptandı. Rutin/Düzenli bir kontrole girmek için başvuru oranı Grup I’de(%48.1 vs %24.4, p=0.007) daha yüksek iken, Grup II’de hastaların %44.8’inin daha önce takipte oldukları çocuk cerrahisi kliniklerincemuayene edilememeleri nedeniyle kliniğimize başvurduğu gözlendi.Güncel değerlendirmede, yeni ameliyat gereksinimi Grup I’de (%21 vs %38.8, p=0.028) daha az iken, Grup II’de re-do hipospadiasüretral dehisans onarımı (%8,6 vs %0, p=0.019), meatoplasti (%8.6 vs %0, p=0.019), üretrokutanöz fistül onarımı (%6.1 vs %0,p=0.024) ve stoma (mitrofanoff/monti) yerine enjeksiyon (%6.1 vs %0, p=0.024) gereksiniminin daha fazla olduğu gözlendi. Grup II ilekarşılaştırıldığında, Grup I’de en sık ihtiyaç duyulan operasyonlar mitrofanoff/monti revizyonu (%4.9 vs %0, p=0.297) ve intravezikalbotoks uygulaması (%3.7 vs %2.0, p=0.515) idi. Mevcut tedavide değişiklik gereksinimi Grup II’de (%53.1 vs %9.9, p<0.001) dahayüksek saptanırken, Grup II’de en belirgin farklılıklar antikolinerjik değişimi (%18.4 vs %2.5, p=0.002), antikolinerjik değişimi yanı sıraTAK uygulama sıklığında değişim (%12.2 vs %0, p=0.002) şeklinde gözlendi.SONUÇBulgularımız, çocukluktan yetişkinliğe başarılı bir geçişin sağlanması için, bu özel hasta popülasyonunun takip ve yönetiminde gecikmedendeneyimli merkezlere yönlendirmenin önemini vurgulamaktadır.