Laparoskopik tüp mide ameliyatında zımba hattı güçlendirme tekniklerinin karşılaştırılması

Abstract

GİRİŞ:Tüp mide ameliyatı cerrahi tekniğin diğer komplike yöntemlere göre daha kolay olması ve tatminkar sonuçları sebebiyle oldukça popüler bir yöntemdir. Ameliyat sonrası en ciddi komplikasyon zımba hattı kaçağı gibi durmaktadır.MATERYAL-METOD:Hastalar 3 gruba ayrıldı. Hastalarda ve çıkarılan gastrektomi piyeslerinde Grup I’de (n=14) ek işlem yapılmadı, Grup II’ de (n=10) zımba hattına fibrin yapıştırıcı sıkıldı ve Grup III (n=34) hastaların piyeslerinde zımba hattı 3/0 prolen ile sütüre edildi. Tüm piyeslerde patlama basıncı bakıldı. Hastalar ameliyat sonrası dönemde komplikasyon açısından değerlendirildi.BULGULAR:Çalışmaya 54 hasta alındı. Ortalama yaş 34,76+/-9.057 yıl, ortalama vücut kitle indeksi 46,50+/-5,77 kg/m2 bulundu. Piyeslere yapılan patlama basıncı ölçümlerinde Grup I ve Grup II patlama basınçları benzerdi, Grup III patlama basınç ortalama değeri anlamlı olarak Grup I ve II’ den yüksekti (p< 0,05) (Grup I: 32,84 mmHg, Grup II: 32,19 mmHg ve Grup III: 82,84 mmHg).Çalışmaya alınan hasta grubunda 2 hastada kaçak, bir hastada zımba hattından kanama ve bir hastada zımba hattına yapışan bir jejunum ansına bağlı ileus görüldü. Kaçak olan hastanın biri fibrin yapıştırıcı grubundan, diğeri ise sütür grubundandı. Kanama sütür grubunda, yapışıklık ise fibrin yapıştırıcı grubundaydı. Kaçak olan hastaların patlama basıncı ortalamaları 45,33 mmHg tespit edildi.SONUÇ:Günlük pratikte komplikasyonları azaltmak amacıyla zımba hattına fibrin yapıştırıcı ya da destekleyici dikiş uygulanmaktadır. Zımba hattına sütür atılması patlama basıncını anlamlı olarak arttırmaktadır. Kaçak veya kanama gibi komplikasyonlar patlama basıncı gibi mekanik ölçümlerden bağımsız gelişiyor olabilir.